Tatoeages zijn er om te blijven stigmatiseren

Pas geleden zag ik het bericht “Geen baan door gezichts- of nektattoo: ‘Ik kan niet het hele jaar een coltrui dragen” van RTL Nieuws voorbij komen op Instagram. Voordat ik het wist had ik een reactie van miljoenmiljard karakters getypt en gepubliceerd.

Ik kreeg namelijk een intense opvlieger van het artikel wat zij de lucht in slingerden. Toch besloot ik wat meer over het onderwerp te lezen. Vervolgens verwijderde ik mijn reactie en schreef ik dit blog.

Domme tatoeages

Het artikel ging over de Rotterdamse stichting Spijt van Tattoo. Deze stichting helpt mensen hun plaats op de arbeidsmarkt te versterken door tatoeages uit het gezicht, de nek en van de handen te verwijderen. Voor nul euro welteverstaan. Een van de voorwaarden is wel dat je een uitkering hebt. Daarnaast moet je met je porem op tv willen om te vertellen waarom je hebt laten verleiden tot het zetten van zulke ont-zet-ten-de domme plakplaatjes. Over de stichting zelf heb ik geen negatieve mening. Ik heb me verder ook niet verdiept in hun missie. Ze willen ook een documentaire produceren. Hartstikke tof. Alleen denk ik dat dit de slapende vooroordelen wakker maakt.

Stamina

In het artikel van RTL Nieuws wordt er een dame aangehaald met een tatoeage in haar nek. ‘Stamina’ staat er. Dit betekent ‘uithoudingsvermogen’. Het duurde een poos voordat Sophie een werkgever vond die geen problemen had met haar nekversiering. Toch heeft ze er nog nooit aan gedacht om haar tatoeage te verwijderen. De titel van het artikel is dus volslagen onnozel. Ze heeft namelijk een baan én hoeft geen coltrui te dragen. Niks aan de hand dus. Maar eigenlijk is de titel het begin van de ellende.

Stigmatisering van tatoeages

De docu gaat over werkeloze mensen, met zichtbare tatoeages, die geen baan kunnen krijgen en hun tatoeages willen verwijderen. Helemaal niks mis mee. Mits er geen achterlijke vooroordelen bestonden over mensen met tatoeages. Dit soort televisie versterkt de stigmatisering van tatoeages. Zeker wanneer zodra het gaat om job stopping tattoos. Er is niet zoveel nodig om getatoeëerde mensen terug te duwen in het hok waar ze met pijn en moeite uit zijn gekropen.

Beschermengelen

De docu is in het leven geroepen om jongeren te behoeden voor dit soort tatoeages. Prima en tegelijkertijd een truttig streven. Anderen beschermen voor hun eigen keuzes, is ietwat betuttelend. Persoonlijk kan het mij weinig schelen of iemand een half of heel spinnenweb op het hoofd tatoeëert. Natuurlijk kan ik er van alles van vinden, maar daar heb ik helemaal geen zin in. Het is immers mijn hoofd niet. We weten allemaal, zelfs de personen die hun handen en gezicht vol laten prikken, dat we in een cultuur wonen waar tatoeages echt alleen maar getolereerd worden. Net als een joint, zeg maar. Het is er, maar meer willen we er ook niet van weten. Spijtig, want ik dacht dat we niet zo narrow minded meer waren.

Bekrompen

De documentaire gaat sowieso voor een bijwerking zorgen. Een nawee die helemaal niets met het maatschappelijke doel te maken heeft. Mensen smullen van dit soort televisie. Meningen worden uitgekotst op Facebook, Twitter of Instagram. De prehistorische vooroordelen over getatoeëerde mensen worden aangehaald. Op een of andere manier blijft die voor altijd houdbaar. Alleen omdat we iets met ons lichaam doen wat niet in deze bekrompen maatschappij past. Op het moment dat je probeert uit dat social construct te breken, verdien je alles wat je toekomt. Dus ook de mislukte zoekacties naar een baan. “Je komt niet aan een baan? Eigen schuld, dikke bult. Had je je maar niet moeten laten verminken.”

Tatoeages, hand tattoo, vinger tatoeages, job stoppers, kleine tatoeages, tatoeag op handen, stigmatiseren, tattoos
© Gaby Jongenelen

Job stoppers

Wist je dat slimme mensen job stopping tattoos hebben? Laat ik mezelf als voorbeeld nemen: twee tatoeages in mijn nek en drie tatoeages op mijn vingers. Geen diploma, wel een baan. En vrij regelmatig best slim. Al zeg ik het zelf. Daarnaast heb ik nog een een kruiwagen vol aan getatoeëerde, slimme en talentvolle mensen. Toch snap ik wanneer mensen niet aangenomen worden vanwege bepaalde tatoeages. Sommige organisaties hebben een beleid, imago of identiteit waar tatoeages niet bij passen. Ik, als slimme en getatoeëerde vrouw, snap dat ik niet bij zo’n organisatie pas. Scheelt wel dat ik daar niet solliciteer. En mocht ik wel solliciteren en afgewezen worden vanwege zichtbare tatoeages – wat ze nooit zullen zeggen – dan hoor ik daar sowieso niet thuis.

Tolerant

Tegenwoordig doen we alsof we vrij tolerant zijn tegenover tatoeages. Het is zelfs te classificeren als trend. Ik durf te wedden dat je minimaal een persoon met een tatoeage hebt in je vriendenkring. En anders heeft minimaal iemand wel de wens. Op televisie hebben tegenwoordig niet alleen schorriemorrie, meisjes van plezier en uitschot tatoeages, maar ook the good guys. Jongeren hebben sneller een full body suit – van top tot teen getatoeëerd – dan dat ze een foto op Instagram plaatsen. Geen plek wordt vergeten. Mensen zonder tatoeages durven tegen mij te zeggen dat tatoeages mainstream zijn. Ok, dat wil ik best geloven. Maar wanneer gaan we eerlijk zijn dat de spastische reacties meer gaan over geïnstitutionaliseerde angst en belastinggeld dan de tatoeage en de locatie ervan?