Me too, ich auch, ik ook, moi aussi

Me too. Wanneer het gaat om ongepast gedrag of seksuele intimidatie zwijgen vrouwen veel te vaak. Er zijn veel te veel vrouwen die te maken krijgen met ongewenste intimiteiten. Ik neem een greep uit mijn ervaringen en doorbreek met dit blog (en met Mijn borsten en billen zijn niet voor jou en acht opmerkingen die mij leerde dat mannen gevaarlijk zijn) mijn zwijgen. 

Mijn huis

Basisschool, groep 8. Ik ben een jaar of 11 oud. Het is mijn vroegste herinnering aan een man (jongen) die ongepast gedrag vertoont. Als ik op de fiets naar school ging, was ik maximaal vijf minuten onderweg. In de ochtend waren dit ook echt vijf minuten. Na schooltijd waren dit vaak tien minuten. Niet omdat ik zo ontzettend langzaam fietste, maar omdat ik een omweg maakte. Ik wilde namelijk niet dat de jongen die mij praktisch dagelijks achtervolgde wist waar ik woonde. Dat hij vast al wist waar ik woonde, omdat de stad toen zo’n 35.000 inwoners had, wilde ik niet erkennen. Hij zei niets als hij mij door de steegjes, straten en smalle gangen achtervolgde. Hij fietste vlak achter mij. Ik versnel mijn tempo. Ik kon niets zeggen. Mijn hart bonkte in mijn keel. Daar is mijn huis.

Deurbel

“Kom binnen,” zei hij. Ik antwoordde dat ik niet wilde. Hij verzon een achterlijk excuus waar ik intrapte en plots stond ik in zijn huis. Veertien jaar was ik. De woning was mij bekend; ik was er wel eens binnen geweest. Ik had een blauwe maandag verkering met hem gehad. Zo’n puppy verkering: intens verliefd, kort verkering en kort verdrietig. “Ga zitten,” beval hij. De deur viel in het slot, en werd op slot gedraaid. Ik vond het vreemd dat hij de deur op slot draaide. “Ik ga naar huis,” zei ik en draaide me om.

Dat was niet de bedoeling. Hij dwong mij op de bank. Ik kroop zo diep mogelijk in de de hoek. Zijn vinger ging over mijn wang, draaide om mijn sproeten en omhoog naar mijn haar. Hij draaide zijn vinger om mijn haar. Ik rilde en werd misselijk. Zijn droge lippen op mijn wang. Richting mijn mond. Ik vouwde mijn lippen naar binnen. Ik wil dit niet. De deurbel gaat.

De uitsmijter

“Proost!” en we klinken onze glazen. Het is zomer 2010. Ik draag een jurk tot over de knie, geïnspireerd op de mode uit de jaren vijftig. Mijn decolleté is bescheiden, maar mijn hakken zijn hoog. Het is een warme zomerdag dus ik draag geen panty. Ik heb mijn haren opgestoken en mijn make-up zit perfect. Ik voel me goed en heb zin om te dansen, alle energie eruit. Mijn vriendin en ik praten wat, zij rookt wat, ik drink wat. Het is gezellig. De muziek is lekker. Het is warm en mijn hoofd begint te glimmen van het zweet. Ik heb dorst en wil een slok van mijn drinken nemen.

Ineens voel ik iets onbekends en grofs tussen mijn benen. Net niet hoog genoeg, maar hoog genoeg. Zo snel als het tussen mijn benen zat, zo snel is het verdwenen. Ik draai me met een ruk om. “Jij! Jij moet niet aan mij komen! Ben je fucking belazerd!” roep ik hysterisch naar een man die twee keer zo breed en drie keer zo hoog is als ik. Hij keek mij aan, ontkende en schold mij uit. Ik bracht mijn hand naar mijn schoen. De uitsmijter kwam.

Beduusd

Ik loop alleen door de club. Voor de verandering ben ik mijn vriendinnen kwijt. Gelukkig heb ik nog een glas drinken en is de muziek prima. Het is warm, ik ben bezweet. En mijn armen zijn bloot; daar ben ik momenteel erg dankbaar voor. Het is zo’n extra warme dag in 2013. Ik loop verschillende rondjes, maar ik kan die meiden maar niet vinden. Voor de derde keer loop ik langs een paar gasten. Ze vielen mij niet op, omdat er zoveel gasten zijn in een club en mijn focus lag op het vinden van mijn vriendinnen en mijn ogen beschermen voor al dat zweet wat er bijna indruppelde. Ineens kom ik abrupt tot stilstand, omdat iemand mijn arm heeft vastgepakt. Ik draai me om, geef een boze blik en probeer mijn arm los te rukken.

De man die mijn arm heeft gekidnapt draait mijn arm een kwartslag. “Mooie tatoeage,” zegt-ie, terwijl hij mijn arm praktisch uit de kom draait. “Maar kun je me godverdomme loslaten?” roep ik verbaasd. Vervolgens liet hij mij natuurlijk niet los, maar trok hij mij naar zich toe. Zo dichtbij dat ik zijn adem kon proeven. Hij keek verongelijkt en ademde in mijn gezicht. Alsof hij het recht had om mijn arm te grijpen. “Kutwijf” mompelde hij en duwde mijn arm weg alsof het een besmettelijk ledemaat was. Ik was beduusd.

Me too

Gebombardeerd tot ‘kankerhoer’, ‘kutwijf’ of ’teringhoer’ omdat ik mijn MSN, telefoonnummer, of social media accounts niet wilde geven. Aangeraakt op plekken die niet voor handen (of ogen) van vreemde mannen waren (zijn). Bekeken alsof ik een poster in de Playboy was of een still op YouPorn. Opmerkingen krijgen over lichaamsdelen die niet eens opzichtig uit kledingstukken steken, geïntimideerd worden door managers en onacceptabele reacties krijgen op selfies, iemand zijn ‘schatje’ zijn en nagefloten worden op straat. #Metoo.

Ik ga geen wijze lessen geven over hoe mannen zich moeten gedragen. Aan hun gedrag kan ik niets veranderen. Bovendien is het niet mijn verantwoordelijkheid om hun gedrag te wijzigen. Dat mogen ze zelf doen. Ik kan alleen maar helpen bij bewustwording. Daarnaast: hoe harder ik schreeuw, hoe meer weerstand (oftewel: het stel je niet zo aan, het is maar een grapje-virus) er zal zijn. En dat wil ik juist voorkomen.

Wat ik wel kan veranderen, is dat ik mijn ervaringen niet meer onder het tapijt veeg. Blijven praten. Hardop. Omdat wij dit niet meer mogen bagatelliseren. Om vervolgens onze grenzen hardop uit te spreken. Dat we ons niet meer schuldig voelen over de lengte van onze rok als een ‘heer’ besluit dat hij zijn hand daar ongevraagd onder kan steken. De geile driften van een man zijn niet mijn schuld en al helemaal niet mijn verantwoordelijkheid. Wij vrouwen zijn niet schuldig aan of verantwoordelijk voor de geile driften van mannen!

2 Comments