Ik kom uit de kast
Hey jongens en meisjes,
Na er heel lang over nagedacht te hebben, vond ik dat het tijd was om mijn grootste geheim aan jullie te vertellen. Het is ontzettend moeilijk en ik loop er al mee sinds ik me het kan herinneren. Als ik op het schoolplein was, keek ik altijd naar andere kinderen en wist ik niet zo goed hoe ik me moest gedragen. Ik hoorde er niet tussen. Het plaatje klopte niet. Gek eigenlijk. Ik had namelijk twee benen, net zoals alle kindjes op school. Net zoals mijn armen er waren, mijn vingers compleet waren en ik had zelfs een neus en oren. Een heel normaal meisje om te zien. Hetgeen wat in mij zat, was het probleem. Van binnen voelde ik dat ik anders was dan de rest. Het had niets te maken met mijn lichtgele huidskleur of mijn sproeten. In mijn hart wist ik dat ik anders was dan alle jongens en meisjes op het schoolplein. Het duurde alleen een paar jaar voordat ik erachter kwam wat het nou precies was.Het heeft jaren geduurd voordat ik echt snapte wat er eigenlijk allemaal aan de hand was. Waar iedereen ineens verkering met elkaar kreeg en zoentjes begonnen uit te delen, wist ik niet zo goed waarom. Het werd steeds meer en meer duidelijk dat ik echt niet lekker in mijn vel zat. Mijn ouders begrepen niet wat er aan de hand was, probeerden alles met me.
Van psychiaters, groepstherapieën, alternatieve geneeskunde tot priesters. Ze wisten niet meer waar ze het zoeken moesten. Ondertussen glipte ik steeds dieper weg in mijn eigen wereld. Ergens wist ik wel wat er met mij aan de hand was, maar het beangstigde me. Ik was zo ontzettend bang voor mezelf en mijn eigen gevoel, dat ik mezelf opsloot. Ik vervreemde langzaam van de wereld en raakte langzaam de weinige vrienden kwijt die ik al had.
Gelukkig kon ik mijn heil vinden in schrijven. Het papier sprak niet terug, veroordeelde me niet en liet mij mezelf zijn. Op papier kon ik zijn wie ik ben, zonder me voor mezelf te schamen. Het was een bevrijding. Jarenlang was ik bang geweest voor anderen, omdat ik anders was. Het was op mijn vijftiende verjaardag toen ik ineens besefte wat er met mij aan de hand was. Het was niet ineens; ik heb het namelijk altijd al geweten. Ook al was ik vervreemd van de wereld, ik besloot toch een feestje te geven voor mijn twee vriendinnen en ene vriend. Ze kwamen opdagen. Verbazingwekkend genoeg was het gezellig. Ik keek naar mijn vriendinnen en glimlachte. Ik kreeg een warm gevoel van binnen. Een gevoel wat vertelde dat ik van ze hield. Gewoon, zoals vriendinnen van elkaar kunnen houden. Maar toen keek ik naar mijn vriend Nigel. Ook bij hem kreeg ik een warm gevoel. Alleen dit was een ander warm gevoel. Een warm gevoel in mijn onderbuik. Op dat moment werd bevestigd wat ik al die jaren altijd heb geweten, maar te bang was om onder ogen te komen. Ik ben hetero.
Mijn hele leven viel in een keer op z’n plek. Mijn angsten kwamen door het onderdrukken van mijn seksualiteit, het niet onder ogen durven komen dat ik eigenlijk op mannen viel. Ik probeerde geaccepteerd te worden door de wereld, maar hoe kon ik geaccepteerd worden door de wereld als ik mezelf niet eens accepteerde?
Het is zo ontzettend fijn om eindelijk een te zijn met mijn gevoel. Ik kan het wel van de daken schreeuwen. IK BEN HETERO. De hele wereld mag het weten, iedereen mag het horen. Ik. Ben. Hetero. Mijn ouders reageerden zo ontzettend liefdevol: ze hebben het altijd geweten, maar accepteren mij zoals ik ben. Mijn vrienden, die ik afstootte, reageerden zo ontzettend positief! Ik schiet weer bijna vol als ik er aan denk. Hoe kon ik ze niet met mijn geheim vertrouwen? Zo ontzettend stom van mij. Hoe kon ik ooit aan mijn ouders en vrienden twijfelen?
Nadat ik mijn geheim had opgebiecht, voelde ik me zoveel vrijer. Ik kon weer leven, dingen ondernemen. Ik voelde me niet meer anders. Ik voelde me geaccepteerd. Ook al bleef mijn geheim een geheim voor heel veel mensen. Er zijn nog steeds mensen die denken dat ik een keuze heb. Mensen die roepen dat mijn seksualiteit een ziekte is. Nou, ik kan jullie verzekeren dat het aangeboren is. Zolang ik me kan heugen val ik al op jongens en dat is nooit anders geweest. Ik ben niet te maken, ik ben niet te genezen en ik ben niet te bekeren. Er valt niets meer aan mij te doen. Ik ben perfect zoals ik ben. Dan maar ‘anders’. De mensen van wie ik houd, die accepteren mij tenminste zoals ik ben.
En nu vertel ik het aan jullie, omdat ik wil dat jullie weten wie ik ben. Er valt een gigantisch last van mijn schouders af omdat ik nu eindelijk kan zijn wie ik ben. Ik hoef nergens meer over na te denken, het is out there. I told the internet I’m straight. Ik ben wie ik ben en ik ben zo ontzettend blij dat ik dit aan jullie kon vertellen! Ik accepteer wie ik ben, dus ik hoop dat jullie mij ook accepteren om wie ik ben. Jullie moesten eens weten hoe bang ik was om jullie te vertellen dat ik hetero ben. Ik heb er nachten van wakker gelegen, maar besloot dat ik me niet zo moest aanstellen. Dit is voor jullie, zodat jullie weten wie ik ben. Hope that you still love me even when I’m straight. Love is love.
[su_divider top=”no” size=”2″]
Klinkt achterlijk hè? Vind ik ook. Love is love en ik vind dat je niet hoeft te verklaren als het gaat om je seksualiteit. Het is gewoon wat het is. ‘Uit de kast’ komen is uit de tijd. Het wordt tijd dat je gewoon thuis kan komen met wie je wilt, zonder dat daar eerst een complete uitleg vooraf voor nodig is. Het wordt eens tijd dat we in het heden gaan leven.
Wat ontzettend goed en stoer van je dit, thamar! Jeetje. Ik hoop dat je jezelf mag vinden. Maar stiekem wist ik het al wel een beetje, door je gedrag. Sterkte en veel geluk!
This is why I love you and your blog. Period. (En ja, ik ben het volledig met je eens, get over it people).
Heel pakkend geschreven!
BAM, spijker op z’n kop geslagen!
Ontzettend goed geschreven en zo ontzettend waar! In 2015 zou je niet meer hoeven te verantwoorden waar je nu op valt!
Wow! Knap gevonden van je om dit zo onder de aandacht te brengen. En je hebt volkomen gelijk!
fantastisch geschreven! Dit stuk zou nog wel eens heel vaak gelezen kunnen worden… Ik hoop het =)
Love is love!
Van mij mogen de lange gesprekken geschrapt worden, en mag iedereen liefhebben zoals zijn of haar hart het ingeeft. Wat een onwijs leuk en goed stuk!
Geweldig geschreven, maar de boodschap vind ik nog meer geweldig! Ik ga m delen, iedereen moet dit lezen!
😉 Heb in een deuk gelegen van het lachen.
Heel goed geschreven!!
Zo waar..
<3
Super leuk om eens zoiets te lezen! Ik vind “uit de kast komen” zo iets stoms.. Als mensen mij vragen wanneer ik uit de kast kwam etc. dan voel ik me altijd zo stom.. Het is zo onnodig, we leven in 2015! Come on people!
Amen! Geweldig geschreven 🙂 Ik ga hem even delen op twitter 😉
Waaaaah geweldig geschreven. Mag ik gewoon een ding zeggen hierover?
Amen.
Toffe post Thamar! Thumbs up!
Wow, wat een fantastische post! En idd, love is love 🙂
PRACHTIG! Begin je blog mooier en leuker te vinden. Je bent iemand met een échte boodschap <3
Klasse! You’re so right!
Nou inderdaad. Laten we gewoon eens elkaar accepteren. Dat zou toch wel erg 2015 zijn nietwaar.