Mijn borsten en billen zijn niet voor jou

Omdat ik een vrouw ben is het normaal om aangesproken te worden met ‘Hey dushi’ ‘Pssst’ en ‘Hey schatje’. Of een simpele ‘ziet er goed uit hoor!’. Omdat ik een vrouw ben is het normaal om als lustobject gezien te worden, mijn borsten en billen zijn er blijkbaar om (‘per ongeluk’) aan te raken of naar te staren. Blijkbaar vraagt mijn strakke rok om opmerkingen, mijn decolleté is schijnbaar een uitnodiging voor een staarsessie en verrassend genoeg zijn mijn benen onderwerp van gesprek.

“Je hebt zo’n lekkere dikke reet,” en mijn billen worden vastgegrepen en er wordt in geknepen. Ik zit op een barkruk in mijn favoriete stamkroeg. Ik ben me aan het bemoeien met mijn cola. Blijkbaar hingen mijn billen iets teveel over de barkruk heen, waardoor deze man dat als uitnodiging zag om ze met twee handen vast te grijpen. Op een manier alsof hij bijna wat liet vallen. Stevig. Vijftien jaar oud was ik en hij was over de dertig. Veel vrouwen wilde niets anders dan zijn aandacht op die manier; ik heb nooit meer op een barkruk gezeten als hij er was. 

Een ander moment was dat ik zeer lukraak in mijn billen geknepen werd. Door wie weet ik nog steeds niet, want ze wezen allemaal naar elkaar. Het moment dat ik werd geknepen, draaide ik me geïrriteerd om en keek vragend rond. Ze stonden met z’n vieren achter me. Grijnzend en wiebelend op hun benen. Het was hilarisch om dat meisje voor ze in haar billen te knijpen. Ze bleven ontkennen en ik wuifde het weg. Het had toch geen zin. Dat ik in mijn achterwerk geknepen werd, zou nog veel vaker voorkomen. Afgelopen zomer nog op het Encore Festival, toen had ik wel in de gaten wie het lef had. “Waarom doe je dat?” “Gewoon, omdat ‘ie lekker is.” “Het is mijn ass en ik wil niet dat je dat doet.” “Nou en dan wat als ik het doe?!” en hij maakte zich groot en kwam dreigend voor me staan. “Ik wil gewoon niet dat je het doet.” en ik weigerde ook maar één stap te verzetten voor dit walgelijke manspersoon. “Ik beslis zelf wat ik doe!” de houding van hem werd steeds dreigender. Zijn vriend kwam tussenbeide, maar ik was in shock. “Het is mijn kont, ik vraag hem het niet te doen en hij wordt boos?” zei ik quasi nonchalant tegen zijn vriend. Ik was absoluut niet geamuseerd. Het liefst zou ik doorgaan met de discussie, maar de houding die dit jammerlijke haantje aannam verklapte dat dit niet goed af kon lopen. Ik wuifde het weg en ging me bemoeien met de bar waar ze whiskey’s schonken.

Het liefst zou ik zeggen dat dit alles was, maar helaas. Op een hete zaterdagnacht tijdens het stappen met mijn vriendin werd ik bij mijn arm gegrepen. Of ik even wilde komen. “Nee,” en ik wilde mijn arm lostrekken. De hand greep zich strakker rond mijn arm en voelde een andere hand langs mijn tatoeage gaan. “Laat me los,” zei ik en trok nogmaals aan mijn eigen arm. “Mooie tatoeage, waar heb je het gezet?” “Dat gaat je geen reet aan, laat mijn fucking arm los,” en hij liet het los. “Nou, shit je hoeft niet zo te doen hoor, bitch!” “En jij moet met je poten van me afblijven, daahaag!”

Als je denkt dat je kan hardlopen in een hardloopbroek die zo strak om je kont zit, zodat het lijkt dat je niks aan hebt; vergeet het maar. Vergeet. Het. Maar. Je komt altijd wel een kerel tegen die het nodig vind om, met een geile blik, goedkeurend te knikken. Er is er altijd wel een die zich blijft omdraaien op zijn fiets en god, als het niet echt meezit dan blijft hij gewoon stilstaan tot je de straat uit bent gejogd. Gesjokt in mijn geval. Een man in mijn straat heeft me letterlijk nagekeken tot ik de straat uit was. Uit het zicht. De bocht om. Ik keek nog een paar keer achterom en ik keek hem recht aan. Ga ik daarvoor die joggingpants aan de wilgen hangen? Nee, maar het was wel bijzonder awkward. Een casual ‘je ziet er goed uit hoor,’ met een goedkeurende glimlach en pretogen die naar mijn kont kijken, is ongeveer om de dag wel het geval. Aangezien ik die broek om de dag aan heb.

Toch zijn dit niet de ergste voorbeelden. Dat ik dit altijd kan negeren, wegwuiven en weg kan glimlachen maakt het nog redelijk draagbaar. Vervelend, maar niet ik-heb-een-psycholoog-nodig-vervelend. Ik voel me trouwens niet minder smerig als ik goedkeurende blikken naar mijn borsten, billen en heupen krijg. Ongegeneerd word ik van top tot teen bekeken. En toch kan ik het verwaarlozen. “Wat zeik je dan?” Nou, omdat ik het kan verwaarlozen, betekent het nog niet dat het normaal is, of wel soms?

Deze bovenstaande voorbeelden zijn mannen met praatjes en (ranzige) gedachtes. Zij zullen niet snel verder gaan dan aan je arm trekken, naar je borsten kijken, gladde opmerkingen maken, misschien blijft het zelfs alleen maar bij zo vaak mogelijk omkijken op het fietsje, maar verder dan billen knijpen zal het sowieso nooit komen. Respectloos? Jazeker. Moet het stoppen? Dat ook. Het gaat ook echt op de manier waarop je aandacht krijgt van een man. Een gemeende (of in ieder geval een oprecht klinkende) “Wat zie jij er leuk uit!” van een willekeurige meneer klinkt al gauw anders dan een “Lekkere tieten!” van een of andere geilbak.

Misschien dat ik iets minder feminist ben dan ik had gedacht, want luisteren naar vrouwonterende hip hop is iets wat ik met regelmaat doe. Uitgemaakt worden voor bitch kan me niet schelen en die idioten zoals hierboven beschreven, zijn te verwaarlozen. En echt, een smerig grapje kan ik altijd wel waarderen. Het betekent overigens niet dat je dan een get out of jail freecard hebt als het gaat om een respectloze benadering. Daarnaast zijn dit soort acties altijd ‘grapjes’, zijn we aanstellers of we moeten niet zo arrogant doen, want we zijn toch lelijk! Ehm, oké.

Toch begrijp ik niet zo goed wanneer het normaal is geworden om vrouwen zomaar aan te raken. Een arm vastpakken tot daar aan toe. “Ach, dat is toch allemaal niet zo bedoeld!” wordt er met regelmaat geroepen. “Is gewoon een geintje man, zeik niet zo.” Mij overkwam zo’n twee jaar geleden ook zo’n ‘geintje’. Ik ben daar nog steeds een beetje van in shock-light – en geloof me, ik ben wat dit soort dingen niet eens zo heel gevoelig. Soms heb ik er het er nog wel eens over met de vriendin die er bij was. Ook zij is, twee jaar later, nog steeds verbaasd dat zoiets überhaupt kon gebeuren.

Op een simpele vrijdag – of zaterdagavond – besloten mijn vriendin en ik op stap te gaan. Een stom feestje was er in de stad, maar wij waren in een stomme bui. De combinatie was prima. De outfits waren aangepast op het feestje. Casual met een hak, waardoor het minder casual werd. Mijn jurk kwam over de knie, had een licht decolleté en korte mouwtjes. Felblauw van kleur met rode stiksels en zakjes aan de voorkant. Een jurk met een jaren ’50 feel. Mijn vriendin en ik stonden aan de bar Southern Comfortjes te tikken. Het feestje was iets te simpel voor ons, maar met een paar borrels konden we er vast wel wat van maken. We keken de zaak rond, de mannen waren rechtstreeks uit Jersey Shore komen lopen. We namen nog maar een borrel. Of twee.

Ineens voel ik heel snel, langs de achterkant, een hand tussen mijn benen. Een hele grote smerige mannenhand werd zo langs mijn lady parts gehaald. In een fractie van een seconde draaide ik me om en besprong in al mijn verbazing, woede, schrik en paniek bijna een kerel zo groot als mijn kledingkast. Misschien niet handig, maar nadenken was niet het eerste wat ik deed. “Wat doe je?!” Hij durfde te doen alsof er niks aan de hand was. Ik wist zeker dat zijn hand tussen mijn benen zat. Ik had mijn hand al op mijn schoen gelegd, aangezien ik in staat was om deze tussen zijn ogen te steken. Dat ik dit gevecht zou verliezen, maakte me niet eens uit. Eigenlijk wilde ik hem alleen maar pijn doen. Het zou niet uitmaken hoe. “Vind je dat normaal om zomaar je hand tussen mijn benen steken?” schreeuwde ik boven de muziek uit. Hij begon tegen mij te schreeuwen, want dat is namelijk een normale reactie van een man die met zijn handen tussen je benen zat. Ineens begon ik aan mezelf te twijfelen. Had ik het dan toch niet goed gevoeld? Misschien ging het per ongeluk? Onzin. Hij zat aan me op een manier die ik niet accepteerde en daar mocht ik wat van zeggen. Hij maakte zich groot. Ik ook. Dat ik dat deed leek nergens op, aangezien het leek alsof hij elke dag ontbeet met steroïden. Zijn vriend kwam er tussen, de uitsmijters kwamen erbij en ik werd apart toegesproken. Bij het knipperen van mijn ogen was de man uit de club verwijderd. We dronken allebei nog een drankje, maar verlieten de club al gauw. Ik voelde me smerig en wilde liever naar huis.

Weet je, misschien overdrijf ik soms. Laat ik eerlijk zijn; ik ben soms ook een typische vrouw. Soms ben ik een tikkeltje dramatisch. Maar ook al vind je dat we overdrijven, dat we overly dramatic zijn en dat we ons aanstellen dan nog is het toch niet heel veel moeite om je opmerkingen voor je te houden en je handen thuis te houden? Want mijn borsten en billen zijn alsnog niet van jou. Hoe ik me ook gedraag. Of ben ik nou gek?

Geïnspireerd door #wijoverdrijvenniet van Yasmine Schillebeeckx (hier & hier).

14 Comments

  1. Jeetje wat heftig om te lezen allemaal. Echt heel goed geschreven ook, ik bleef maar doorlezen ookal is het zo’n lange tekst! Zelf ben ik pas 16 en ik ga niet zo vaak uit dus ik heb dit soort dingen nog nooit meegemaakt, maar echt bizar om te lezen! Dat die man gewoon boos wordt als jij zegt dat je hem niet aan moet raken, wow…. Dat gaat echt te ver?! En dat laatste verhaal dan, ook heel apart. Goed dat je hier een artikel over schrijft! Heel sterk! Liefs

  2. Heftig onderwerp en heftige situaties. Het is je goed recht om aan te geven waar de grenzen van jouw lichaam liggen die men moet respecteren. Het is sowieso al triest genoeg dat sommige mannen niet snappen dat je van iemand anders afblijft.

  3. Goede schrijfstijl! Je hebt er feeling voor 🙂 heftig verhaal en so true! Dat is ook waarom niet alle mannen mij standaard mogen (niet dat dat hoeft), ik ben zeer direct en fel als het op seksueel getinte dingen aankomt. Als iemand zo iets flikt (ooit gebeurd), dan ga ik stennis schoppen haha!
    X Wilmke
    http://Www.winwonderland.com

  4. Dit had ik zo kunnen schrijven, heel goed verwoord Thamar. Ik vind dat er te veel respectloze mannen op deze aardkloot rondwandelen, en dat wij vrouwen gewoon onszelf moeten zijn.

  5. Gelijk heb je! Waar halen ze het lef vandaan? De eerste paar voorbeelden zijn al not done, maar het laatste verhaal slaat echt alles, bah

  6. Wauw wat een lang artikel. Maar ik bleef geboeid. Omdat ik het herken en het net zo zat ben als jij. Ik zal je wel duidelijk maken als je me mag aanraken. Anders blijf je gewoon van me af.

  7. Kreeg kippenvel bij het laatste stuk, wat onwijs goor. Heel mooi artikel, en ik ben het echt helemaal met je eens. Een vriendelijk compliment is altijd fijn, maar vastpakken en aanraken gaat écht te ver.

  8. Wow, wat een verhaal! Ik ben het met je eens. HET IS JOU LICHAAM!

    Een grapje mag, en het is ook helemaal niet erg als een vreemde man je laat merken dat hij je aantrekkelijk vindt, maar handjes thuis en houd het netjes! Ik ben zelf ook allergisch voor billenknijpers (en ik heb niet eens echt een kont). Op vakantie in Marrakesh gebeurde het best vaak, blijkbaar is het daar geaccepteerd ofzo door vrouwen. Echter in Nederland wordt het steeds minder, maar dat komt misschien omdat ik ook niet meer zo vaak ga stappen en als ik het doe, mijn vriend bij me is.

    Dat aan de arm trekken gebeurd me ook vaak, leuke tattoo wat staat er? En voordat je het door hebt zitten ze met hun smerige vingers over je huid te wrijven. Ik ben sowieso erg vies van andere mannen, dus ik reageer daar ook altijd erg bitchy op. Ben ik dan een bitch? Nee, hij is een bitch, omdat hij niet vraagt of het mag.

  9. Wauw, wat een goed artikel! Ik krijg er rillingen van, sommige mannen zijn zo goor en arrogant, bah. Echt sterk dat je zo voor jezelf opkomt als je zoiets meemaakt! Een mooi rolmodel, ik denk dat er nog veel te veel vrouwen zijn die zulke dingen gewoon laten gebeuren zonder er iets van te zeggen, en dat is echt niet oké.

  10. herkenbaar! Ik ben ooit tijdens het hardlopen door een jongen achterna gerend die vervolgens in mijn billen kneep ?!?! ik was te verbaasd om er echt wat van te zeggen want toen ik mij omdraaide bleek het een jongetje van rond de 13 jaar te zijn..

  11. Goed stuk! Ik herken het ook.. Ik ben (pas) 15 jaar maar heb zeg maar best wel curves en zeker voor mijn leeftijd Wanneer ik uitga kom ik dan soms ook nog wel eens in gekke situaties.. Kijken vind ik nog tot daar aan toe maar ik heb ook geregeld gehad dat mensen gewoon aan me gingen zitten en dan word ik echt link! Mannen blijven af en toe smerige wezens.

  12. Heel mooi beschreven, ik ben twee jaar geleden als bijna 15 jarig meisje in het Westerpark tijdens de eerste keer hardlopen in mijn billen geknepen en daarna achtervolgd door een scooter.Dat was vreselijk. Ik praat er nog steeds niet graag over, het knijpen was nog niet eens het ergst, de achtervolging en dat ik af en toe vastgegrepen werd waren vele malen erger.