Pas geleden zag ik het bericht “Geen baan door gezichts- of nektattoo: ‘Ik kan niet het hele jaar een coltrui dragen” van RTL Nieuws voorbij komen op Instagram. Voordat ik het wist had ik een reactie van miljoenmiljard karakters getypt en gepubliceerd.
De aflevering van ‘Mijn stad is mijn hart’ van VPRO Tegenlicht van zondag 28 oktober 2018 heeft mij aan het denken gezet. Ik heb altijd al gehouden van Rotterdam. Voordat ik in Rotterdam kwam wonen, wist ik dat ik in Rotterdam thuishoorde.
Als je een influencer wordt genoemd, dan moet je het haast lacherig wegwuiven. Je wilt toch geen influencer zijn? Laat staan genoemd worden. Influencers zijn namelijk hele stomme mensen die ons allemaal spul aansmeren van lekkere bekende merken en daar ook nog eens pittig voor betaald worden.
Ik dacht dat ik in 2018 leefde. Dat een vrouw geen zin meer hoefde te ‘maken’ om haar man tevreden te houden. Ik had het mis. Blijkbaar leef ik in 1950 en ben ik verantwoordelijk voor de zaadlozing van een man.
Thamara Zijlstra (31) is een wereldreiziger, zakenvrouw, creatieveling en zwerver, cultureel antropoloog, blote voeten- fanaat en oude kaas- liefhebber. Ze leeft locatie-onafhankelijk. Thamara heeft dus geen vaste woonplaats. Op het moment dat ze dit interview invult, zit ze ergens in het Midden-Oosten.
